Στα 40 χρόνια που πέρασε στην πρώτη γραμμή της ανάπτυξης της επιστήμης των υπολογιστών η Grace Hopper μιας έδωσε τους compilers, τις high-level γλώσσες προγραμματισμού και τη COBOL γι’ αυτό την αποκαλούμε The Grand Old Lady of Software και The Queen of Software. Αλλά πριν όλα αυτά έπρεπε να εφεύρει τις βασικές αρχές του προγραμματισμού προγραμματίζοντας το Harvard Mark I. Ο κώδικας για το Mark I γραφόταν στο χέρι, με μολύβι, σε τυποποιημένο χαρτί κωδικών και στη συνέχεια μεταφερόταν - κυριολεκτικά τον τρυπούσαν - σε καρούλια πλάτους τριών ιντσών. Οι θέσεις των οπών στην ταινία, αντιστοιχούσαν στους αριθμούς, τη διαδικασία και τις εφαρμογές ενός δεδομένου υπολογισμού.
Έτσι οι όροι που χρησιμοποιούμε σήμερα στον προγραμματισμό έχουν μια πολύ κυριολεκτική καταγωγή.
Για παράδειγμα η υπορουτίνα, εκείνα τα κομμάτια κώδικα για συγκεκριμένες εργασίες που αποθηκεύονται μία φορά, αλλά μπορούν να καλούνται όταν χρειάζεται σε διαφορετικά σημεία του κύριου προγράμματος. Σήμερα αυτό το αποκαλούμε method, procedure ή function. Τι σήμαινε όμως υπορούτινα τότε; Άρχισαν να αποθηκεύουν τμήματα ταινίας από προηγούμενα προβλήματα με την ιδέα να τα χρησιμοποιήσουν ξανά και ξανά, σχηματίζοντας αυτό που αποκαλούσαν μια βιβλιοθήκη κώδικα υπολογιστή. Κάθε φορά που ήθελαν να επαναχρησιμοποιήσουν τον κώδικα για ένα νέο πρόβλημα, κολλούσαν ξανά αυτά τα κομμάτια από ταινίες μεταξύ τους.
Ένας άλλος όρος που επινόησαν ήταν το patch. Όταν εκτελούσαν μικρές διορθώσεις στον κώδικα, θα έκοβαν τα τμήματα της ταινίας όπου εμφανίζονταν τα σφάλματα και, στη συνέχεια, θα άνοιγαν ξανά τις σωστές τρύπες σε μια άλλη ταινία και μετά θα κολλούσαν το σωστό κομμάτι εκεί που έκοψαν το κομμάτι που είχε λάθος.
Και τέλος έχουμε τον όρο loop, που στα Ελληνικά σημαίνει κύκλος. Είναι ένα κομμάτι κώδικα που εκτελείται επαναλαμβανόμενα. Έφτιαχναν την ταινία, κολλούσαν την αρχή με το τέλος της και την περνούσαν στην τροχαλία και έτσι ο ίδιος κώδικας έτρεχε σε επανάληψη.